Hayat bazen öyle acıtır ki, ne söz yeter anlatmaya ne de gözyaşı dindirir yangını. İşte şimdi tam da öyle bir vakitteyiz. Henüz kabullenemediğimiz bir gidişin ardından, bir dostun, bir kardeşin yokluğuna inanamamanın verdiği o tarifsiz sarsıntı içindeyiz. Hamit Can aramızdan ayrıldı... Hem de çok erken, hem de çok sessiz.

Onun adı geçince yüzümüzde bir tebessüm belirirdi. Çünkü o, girdiği her ortamda enerjisiyle herkesi etkileyen, hayat dolu bir insandı. Öfkesi bile bir samimiyet barındırırdı. Bağırırken bile insanın içini ısıtan bir gülüşü vardı. Şimdi o ses sustu… Artık ne bir çıkışını duyacağız ne de ardından gelen o gülümsemeyi göreceğiz.

Bu Gidiş Bu Kadar Kolay mıydı?

İçimize oturan en büyük soru bu belki de… Neden bu kadar erken? Neden böyle aniden? Gitmen gerektiğine kim karar verdi? Biz daha doyamamıştık sana. Daha bir 4çok şey, birlikte yaşanacak çok anı vardı. Ama sen sustun, hiçbir şey söylemeden çektin gittin. Arkanda sorular, pişmanlıklar ve kocaman bir özlem bırakarak...

Birçoğumuz şimdi içten içe sorguluyor kendini. Belki yeterince ilgilenemedik, belki “iyidir” deyip geçtik halini. Belki bir derdin vardı da fark edemedik. Belki de hiçbir şeyin farkında değildik, oysa her şey gözümüzün önündeydi. İşte bu “belki”ler yakıyor içimizi. Belki de hepimiz suçluyuz, kim bilir?

Sen Gidince Eksildik, Hamit Can

Bazı insanlar vardır, yoklukları bir eksiklik değil bir çöküştür. İşte senin gidişin öyle bir şeydi. Sanki hayatın sesi bir anda kısıldı, sanki bir sokak boş kaldı, bir masa eksik oturdu. Artık seninle yapılan o kısa sohbetler, ani kahkahalar, küçük atışmalar olmayacak. Şimdi geriye senden kalan anılarla avunacağız. Bir fotoğraf, bir ses kaydı, belki de bir sosyal medya paylaşımı… Ama hiçbir şey yerini tutmayacak senin varlığının.

Gidişin, bize hayatın ne kadar kısa ve kırılgan olduğunu bir kez daha gösterdi. Bugün varız, yarın olmayabiliriz. Sevdiklerimize bir "nasılsın?" demeyi bile bazen çok görüyoruz. Oysa sen, ne kadar kıymetliymişsin, şimdi daha iyi anlıyoruz.

Yaşamak Bu Kadar Kırılgan mıydı?

Ölüm… Hep uzak zannederiz, başkalarının başına gelir sanırız. Ama geldi mi en sevdiklerimizi alır. Ve işte, şimdi o soğuk gerçekle baş başayız. Bu kadar gülen bir insan nasıl olur da bu kadar çabuk ölümün kıyısına yürür? Bu kadar canlı bir yürek nasıl olur da ansızın durur? Cevapsız sorular, içimize kazınan acı...

Hayat, seni çok erken aldı bizden. Belki de bu dünyaya fazla temizdin, fazla iyiydin. O yüzden uzun kalmana izin verilmedi. Bunu kendimize anlatmak çok zor ama başka bir izahı da yok.

Güle Güle Hamit Can

Adını her andığımızda içimiz burkulacak. Belki sokakta yürürken, belki bir şarkıda, belki de bir gülüşte seni hatırlayacağız. Kalbimizde bir sızı olarak kalacaksın ama güzel hatıralarınla yaşayacaksın bizde. Sana veda etmek zor ama seni unutmak ondan da zor olacak.

Güle güle Hamit Can... Bu dünyada eksik kaldık ama inan ki, seninle yaşadığımız her an kalbimizde tamam. Mekânın cennet olsun. Orada da gül, orada da sev, orada da coş… Çünkü sen nerede olursan ol, gülüşünle kalpleri ısıtacaksın.